Wyróżnia się 6 głównych grup leków hipotensyjnych: leki moczopędne, inhibitory konwertazy angiotensyny, antagonistów receptora dla angiotensyny II AT1, beta-blokery, antagonistów kanałów wapniowych i leki blokujące receptory alfa-adrenergiczne. Różnią się one miejscem i mechanizmem działania. Wybór leku hipotensyjnego jest indywidualny i pozostawia się go lekarzowi. Jest to uzależnione od wieku chorego i chorób towarzyszących.
Zobacz też: Jak dochodzi do nadciśnienia tętniczego?
Pierwsza linia obrony - inhibitory konwertazy angiotensyny
Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE-I) są obecnie zalecane, jako leki pierwszego rzutu u większości chorych z nadciśnieniem tętniczym. Są szczególnie preferowane u chorych z nadciśnieniem tętniczym po zawale serca, z towarzyszącą niewydolnością krążenia, niewydolnością nerek lub z cukrzycą. W wielu badaniach wykazano ich protekcyjny wpływ na serce, zmniejszanie ryzyka zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych i zmniejszanie przypadków nagłej śmierci sercowej. Najczęstszym objawem niepożądanym związanym z ich stosowaniem jest kaszel, zaś najpoważniejszym obrzęk naczynioruchowy krtani. Przeciwwskazania do ich stosowania to: obustronne zwężenie tętnic nerkowych, ciąża oraz okres karmienia piersią.
Leki moczopędne
Bardzo dużą grupę leków stanowią leki moczopędne, do których zalicza się tiazydy, diuretyki pętlowe i leki oszczędzające potas.
Mechanizm działania tiazydów polega na blokowaniu resorpcji zwrotnej sodu w nerce, co prowadzi do zwiększenia jego wydalania i w następstwie również zwiększenia wydalania wody. Po początkowym efekcie moczopędnym, po około 7 dniach, następuje normalizacja wydalania sodu i wody. Działania niepożądane tiazydów to: hipokaliemia (spadek stężenia potasu w surowicy), zaburzenia gospodarki lipidowej i węglowodanowej.
Diuretyki pętlowe mają silniejszy efekt moczopędny. Są zarezerwowane dla chorych z niewydolnością serca i objawami zatrzymania płynów oraz dla pacjentów z niewydolnością nerek z przesączaniem kłębuszkowym poniżej 30 ml/min.
Leki oszczędzające potas działają jako antagoniści aldosteronu (spironolakton) lub bezpośrednio hamują wydalanie potasu. Ich efekt hipotensyjny jest bardzo słaby, stąd znajdują zastosowanie głównie w terapii skojarzonej. Efekt hipotensyjny jest widoczny po około 4-6 tygodniach leczenia. Należy unikać podawania tiazydów chorym z cukrzycą i zaburzeniami lipidowymi, a także z dną moczanową. Są to dobre leki dla osób starszych.
Antagoniści receptora dla angiotensyny II
Antagoniści receptora dla angiotensyny II (sartany) wykazują wpływ na układ renina-angiotensyna-aldosteron. Są zalecane u chorych z nadciśnieniem tętniczym współistniejącym z cukrzycą, dyslipidemią, niewydolnością nerek i u chorych z nietolerancją ACE-I. Podobnie jak ACE-I są przeciwwskazane u kobiet w ciąży i u osób z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych.
Zobacz też: Jak żyć z nadciśnieniem tętniczym?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
