Na wystąpienie zatorowości płucnej narażony jest niemal każdy. Wystarczy, aby człowiek o wysokich predyspozycjach spędził wiele godzin w samolocie w trakcie lotu międzykontynentalnego bądź przeszedł niezbyt skomplikowany zabieg operacyjny bez odpowiedniego przygotowania czy następującego szybkiego uruchomienia. Dlatego też w leczeniu zatorowości płucnej tak ważna jest jej profilaktyka.
Unikanie czynników ryzyka bądź ochrona przed ich wpływem minimalizuje ryzyko wystąpienia poważnych zatorów płucnych oraz zmniejsza odsetek chorych leczonych fibrynolitycznie z powodu zatorowości płucnej.
Zobacz też: Jak postępować w przypadku zatorowości płucnej?
Istnieje wiele metod zmniejszenia ryzyka zatorowości płucnej. Większości chorych dotyczy przede wszystkim wczesne, pełne uruchomienia po operacji, zmuszanie ich do ruszania się już w łóżku szpitalnym. Nieoceniona staje się tu pomoc rehabilitantów, którzy dzięki biernym ćwiczeniom fizycznym umożliwiają pacjentom szybszy powrót do zdrowia. Ponadto, jeżeli u chorego została rozpoznana zakrzepica w żyłach głębokich kończyn dolnych, w pierwszym dniu należy zalecić mu pozostanie w łóżku z uniesioną do góry kończyną, zaś już od drugiego dnia powinno się zachęcać go do chodzenia, oczywiście po założeniu opatrunku uciskowego na nogę.
Poza unikaniem długotrwałych spoczynków czy bezruchu, istnieją także metody farmakologiczne. Zastosowanie znajdują środki, które obniżają krzepliwość krwi (heparyny drobnocząsteczkowe, niefrakcjonowane), przez co zmniejszają ryzyko wystąpienia zakrzepów oraz zatorów. Rutynowo, chorym, którzy po operacjach pozostają w długotrwałym unieruchomieniu, podaje się leki przeciwzakrzepowe z grupy heparyn.
Do metod zapobiegania zatorowości płucnej zaliczają się również wspomniane wyżej opatrunki uciskowe oraz pończochy elastyczne o stopniowanym ucisku czy urządzenia do przerywanego ucisku pneumatycznego. Wszystkie one mają za zadanie ułatwić odpływ krwi z kończyn dolnych i nie doprowadzić do jej skrzepnięcia.
U chorych, którzy przeszli już epizody zatorowości płucnej, istnieją metody profilaktyki wtórnej. W tym kontekście nawet zwykła aspiryna zmniejsza ryzyko powikłań, choć nie u wszystkich ludzi jest wystarczająco skuteczna. Tutaj także z reguły używa się przewlekłego leczenia środkami przeciwkrzepliwymi. Jeżeli zaś i one są nieskuteczne, zastosowanie znajdują specjalne filtry w żyle, które zapobiegają przemieszczaniu się skrzeplin z żył do tętnic płucnych.
Na szczęście, świadomość pacjentów dotycząca powikłań zapalenia żył głębokich oraz czynników ryzyka zatorowości płucnej staje się coraz większa. Dzięki profilaktyce i podjęciu szybkiego leczenia wyniki stają się coraz lepsze i zapobiegają nawrotom choroby zatorowo-zakrzepowej.
Polecamy: Jak rozpoznać ostrą zatorowość płucną?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
