Jak wygląda nowoczesne leczenie nadciśnienia tętniczego?

Jak wygląda nowoczesne leczenie nadciśnienia tętniczego?
Leczenie nadciśnienia rozpoczyna się od zmiany stylu życia, które następnie wspomaga się leczeniem farmakologicznym. Wybór leczenia zależy od ciężkości nadciśnienia tętniczego i powikłań narządowych. Dowiedz się, jak wygląda nowoczesne leczenie nadciśnienia tętniczego.
/ 30.12.2010 13:08
Jak wygląda nowoczesne leczenie nadciśnienia tętniczego?

Wyróżnia się 6 głównych grup leków hipotensyjnych: leki moczopędne, inhibitory konwertazy angiotensyny, antagonistów receptora dla angiotensyny II AT1, beta-blokery, antagonistów kanałów wapniowych i leki blokujące receptory alfa-adrenergiczne. Różnią się one miejscem i mechanizmem działania. Wybór leku hipotensyjnego jest indywidualny i pozostawia się go lekarzowi. Jest to uzależnione od wieku chorego i chorób towarzyszących.

Zobacz też: Jak dochodzi do nadciśnienia tętniczego?

Pierwsza linia obrony - inhibitory konwertazy angiotensyny

Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE-I) są obecnie zalecane, jako leki pierwszego rzutu u większości chorych z nadciśnieniem tętniczym. Są szczególnie preferowane u chorych z nadciśnieniem tętniczym po zawale serca, z towarzyszącą niewydolnością krążenia, niewydolnością nerek lub z cukrzycą. W wielu badaniach wykazano ich protekcyjny wpływ na serce, zmniejszanie ryzyka zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych i zmniejszanie przypadków nagłej śmierci sercowej. Najczęstszym objawem niepożądanym związanym z ich stosowaniem jest kaszel, zaś najpoważniejszym obrzęk naczynioruchowy krtani. Przeciwwskazania do ich stosowania to: obustronne zwężenie tętnic nerkowych, ciąża oraz okres karmienia piersią.

Leki moczopędne

Bardzo dużą grupę leków stanowią leki moczopędne, do których zalicza się tiazydy, diuretyki pętlowe i leki oszczędzające potas.

Mechanizm działania tiazydów polega na blokowaniu resorpcji zwrotnej sodu w nerce, co prowadzi do zwiększenia jego wydalania i w następstwie również zwiększenia wydalania wody. Po początkowym efekcie moczopędnym, po około 7 dniach, następuje normalizacja wydalania sodu i wody. Działania niepożądane tiazydów to: hipokaliemia (spadek stężenia potasu w surowicy), zaburzenia gospodarki lipidowej i węglowodanowej.

Diuretyki pętlowe mają silniejszy efekt moczopędny. Są zarezerwowane dla chorych z niewydolnością serca i objawami zatrzymania płynów oraz dla pacjentów z niewydolnością nerek z przesączaniem kłębuszkowym poniżej 30 ml/min.

Leki oszczędzające potas działają jako antagoniści aldosteronu (spironolakton) lub bezpośrednio hamują wydalanie potasu. Ich efekt hipotensyjny jest bardzo słaby, stąd znajdują zastosowanie głównie w terapii skojarzonej. Efekt hipotensyjny jest widoczny po około 4-6 tygodniach leczenia. Należy unikać podawania tiazydów chorym z cukrzycą i zaburzeniami lipidowymi, a także z dną moczanową. Są to dobre leki dla osób starszych.

Antagoniści receptora dla angiotensyny II

Antagoniści receptora dla angiotensyny II (sartany) wykazują wpływ na układ renina-angiotensyna-aldosteron. Są zalecane u chorych z nadciśnieniem tętniczym współistniejącym z cukrzycą, dyslipidemią, niewydolnością nerek i u chorych z nietolerancją ACE-I. Podobnie jak ACE-I są przeciwwskazane u kobiet w ciąży i u osób z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych.

Zobacz też: Jak żyć z nadciśnieniem tętniczym?

Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Redakcja poleca

REKLAMA