Rola tarczycy w migotaniu przedsionków
Nadczynność tarczycy, obok nadciśnienia tętniczego i zaburzeń jonowych, stanowi główny czynnik ryzyka migotania przedsionków. Stwierdzono, że występuje ono u 10-25% pacjentów z nadczynnością tarczycy, głównie u osób starszych i mężczyzn. Zaburzenia w tej chorobie polegają na nadprodukcji hormonów tarczycy – trójjodotyroniny i tyroksyny. Rzadziej powstają na skutek przedawkowania hormonów tarczycy, stosowanych w leczeniu jej niedoczynności.
Sprawdź: Jak wygląda przewlekłe leczenie migotania przedsionków?
Objawy nadczynności tarczycy to głównie: nadpobudliwość nerwowa, wzmożona potliwość, ciepła i wilgotna skóra, utrata masy ciała, kołatanie oraz szybsza praca serca. Hormony tarczycy należą do grupy hormonów metabolicznych, ogólnie rzecz ujmując, przyspieszają pracę naszego organizmu. Poprzez wpływ na inne hormony - adrenalinę i noradrenalinę – wywierają działanie na kurczliwość serca, powodując przyspieszenie jego rytmu. W ten sposób doprowadzają do niezsynchronizowanej pracy przedsionków i turbulentnego przepływu krwi w ich świetle. W EKG pojawiają się tak zwane fale f – które pozwalają na rozpoznanie migotania przedsionków.
Leczenie migotania przedsionków w nadczynności tarczycy
Podstawą leczenia migotania przedsionków w nadczynności tarczycy powinno być wyrównanie jej hormonów oraz osiągnięcie stanu tak zwanej eutyreozy, któremu bardzo często towarzyszy powrót do normalnego rytmu serca. W stanie nadczynności tarczycy (hipertyreozy) zarówno stosowane leczenie doustne, jak i kardiowersja elektryczna rzadko przynoszą oczekiwane efekty.
Sprawdź: Jak rozpoznać nadczynność tarczycy?
Do czasu osiągnięcia stanu eutyreozy prawidłowy rytm serca utrzymuje się poprzez zastosowane leków beta-adrenolitycznych (propranolol) lub, jeżeli występują przeciwwskazania do ich zastosowania, antagonistów receptorów wapniowych (werapamil, diltiazem). Ponadto, ponieważ u pacjentów z nadczynnością tarczycy oraz migotaniem przedsionków występuje większe ryzyko powikłań zatorowo-zakrzepowych, zaleca się, aby stosować przewlekle doustne leki przeciwzakrzepowe (acenokumarol, werapamil), tak aby badany wskaźnik INR wynosił 2,0-3,0.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
